Pokarm wilkoworów stanowiły głównie kangury, walabie i inne małe ssaki, natomiast po przybyciu kolonistów polowały również na owce i drób. Strategia łowiecka wilkoworów polegała na atakowaniu z ukrycia. Na krótkim dystansie były w stanie szybko zwiększyć swoją prędkość, przy czym ich chód był bardziej niezgrabny od chodu psów.

Samica wydawała na świat do 4 młodych, zwykle jednak 2 lub 3. Młode opuszczały torbę matki około 4 miesięcy po narodzinach. Młode mogły pozostawać z matką przez okres wielu miesięcy, a w czasie opieki nad potomstwem samica zwracała im część upolowane pożywienia.

Wilkowór tasmański to gatunek wymarły. Ostatni żywy osobnik, przetrzymywany w złych warunkach, padł w prywatnym ZOO w Hobart, Australia, w 1936 roku. Prawdopodobną przyczyną wymarcia tego gatunku jest kombinacja intensywnych polowań oraz pojawienie się nieznanej choroby.

W latach 1888-1909 wypłacono na Tasmanii ponad 2200 nagród pieniężnych za zabite wilkowory. Należy jednak zwrócić uwagę, że po roku 1905 (wystąpienie choroby) liczba wydawanych nagród zaczęła gwałtownie spadać i po 1909 nie wypłacono już żadnej. Ostatnia potwierdzona obserwacja wilkowora w naturalnym środowisku pochodzi z 1930 roku.

Od czasu wymarcia, z obszaru Tasmanii, Australii i Nowej Gwinei zgłaszane są rzekome obserwacje tego gatunku, jednakże jak dotąd żadna nie została potwierdzona. W latach 1936 – 1998 w zachodniej Australii zgłoszono 203 obserwacje wilkowora, jednakże obserwacje te nie zostały potwierdzone i nie wskazują na występowanie tego gatunku w Australii.

Wilkowór tasmański jest obiektem zainteresowania biologów, szczególnie w kontekście możliwości przywrócenia tego gatunku na drodze klonowania. Obecne sukcesy dotyczą zsekwencjonowania w całego genomu mitochondrialnego tego gatunku w 2008 roku oraz pełnego genomu jądrowego 2017 roku. Mimo tych sukcesów droga do wskrzeszenia tego gatunku wciąż jest odległa i niepewna.