Gołąb wędrowny, jak nazwa wskazuje, był gatunkiem nomadycznym o ponadprzeciętnych zdolnościach do lotu i pokonywania dużych dystansów; ptak ten potrafił lecieć prędkością 95 km/h przez cały dzień i noc. Olbrzymie stada tych ptaków, liczące miliony osobników (były tak duże, że potrafiły przyćmić niebo) poruszały się chaotycznie po rozległym terenie, szukając dogodnych miejsc do żerowania. Ulubionym pożywieniem gołębia wędrownego były nasiona, żołędzie czy kasztany; nie gardził też drobnymi bezkręgowcami. Ze względu na rozmiar stąd i duży apetyt, migrujące grupy gołębi potrafiły doszczętnie ogołocić nawet duży teren, taki jak farma czy pole zboża.

Gołąb wędrowny padł ofiarą masowych polowań (niektóre źródła mówią o zabijaniu nawet 50 000 ptaków dziennie), które zaczęły się około roku 1800. Polowano na niego nie tylko dla mięsa, ale również dla sportu, niszczono także lęgowiska i gniazda.