Kakadu zwykle wydaje głośne, skrzeczące lub zgrzytliwe dźwięki, ale w niewoli zdolna jest do naśladowania ludzkiej mowy. Jest dzienną, roślinożerną papugą, żywiącą się szeroką gamą nasion, owoców, jagód, kwiatów czy nektarów. Potrafi też zjadać ryż i kukurydzę, przez co niegdyś uważana była za szkodnika upraw. Poza sezonem godowym kakadu żyje w dużych grupach (do 30 ptaków), wspólnie poszukujących pożywienia i spędzających noc w bezpiecznym schronieniu. Obserwowane było też wspólne żerowanie z innymi gatunkami papug. Kakadu zaczynają łączyć się w pary w październiku; okres lęgowy trwa od lutego do kwietnia. Samica składa 2-3 (czasem jedno) jajo w dziupli umiejscowionej zwykle w wysokiej gałęzi spróchniałego drzewa. Te same dziuple są regularnie wykorzystywane na lęgi. Młode zdolne są do lotu po ok. 8 tygodniach od wyklucia się. Do lat 50 XX w. papuga ta była dość pospolita, gwałtowny spadek jej liczebności przypisuje się przede wszystkim intensywnemu kłusownictwu, mającego na celu pozyskiwanie tych ptaków na handel, zarówno w obrębie Filipin, jak i poza nimi. Drugim istotnym czynnikiem zagrażającym populacji kakadu było szeroko zakrojone odlesianie, związane zarówno z przekształcaniem terenów mangrowych pod agrokulturę, jak i wycinką drzew dla przemysłu (często nielegalną).

Od 1992 roku prowadzony jest program rozmnażania kakadu filipińskiej w niewoli; w rejonie Palawan prowadzone są też szeroko zakrojone, wielowymiarowe działania ochroniarskie, polegające nie tylko na monitoringu ptaków i ochronie ich siedlisk, ale również edukacji ekologicznej i współpracy z lokalnymi społecznościami. Mimo tych wysiłków i ochronie prawnej, jakiej podlega ta papuga, liczebność populacji kakadu filipińskiej szacuje się obecnie na ok. 430 – 750 dorosłych osobników, co niestety predestynuje ją do miana „najbardziej zagrożonego ptaka na Filipinach”.