W 1977 roku odkryto jednak ocalałą populację kakapo na wyspie Rakuira (wyspie Stewart), która stała się bazą do odbudowy tego gatunku. Współcześnie kakapo żyje tylko na trzech „wyspach-sanktuariach”, na których ma zapewnione przez człowieka optymalne warunki do rozwoju: Whenua Hou, Te Hauturu-o-Toi i Pukenui. Obecnie populacje kakapo bytują w środowisku gęstych, wilgotnych lasów deszczowych, choć badacze sugerują, że oryginalnie gatunek ten zamieszkiwał różne typy środowisk, zwykle z bogatą mozaiką siedlisk.

Kakapo jest samotniczą, terytorialną papugą o nocnym trybie życia. Odżywia się wyłącznie pokarmem roślinnym, w skład którego wchodzą zarówno zielone części roślin jak i owoce, nasiona, a nawet żywica drzew. Kakapo sprawnie się wspina, wykorzystując tę umiejętność do zdobywania pokarmu. Gody kakapo odbywają się nieregularnie, jedynie w sprzyjających warunkach środowiskowych, kiedy jest pod dostatkiem pożywienia, w szczególności owoców rimu (Dacrydium cupressinum).

Kakapo ma unikalny system zalotów; jako jedyny z nielotnych ptaków odbywa gody w systemie tokowiskowym. Samce gromadzą się na określonym terytorium („arenie”), na którym wygrzebują jedną lub więcej „misek” połączonych dróżkami, poprzez dokładne usuwanie okolicznej roślinności. Zajmując centrum takiej „miski”, samce nawołują samice głośnym, powtarzającym się buczeniem, słyszanym z wielu kilometrów. Samice wybierają najbardziej „pasującego” im samca, a następnie wracają na własne terytorium, by tam samotnie złożyć jaja i odchować młode.