Od lat 70 XX w. roku zapoczątkowany został program restytucji kiwi małego w innych miejscach Nowej Zelandii, z wykorzystaniem osobników z wyspy Kapiti; obecnie istnieje kilka niezależnych populacji, żyjących zarówno w rezerwatach, jak i na niewielkich wyspach u wybrzeży Nowej Zelandii.

Kiwi mały jest zwierzęciem o nocnym trybie życia; dzień spędza w kryjówce (którą może być nora, pusty pień drzewa etc.), uaktywniając się zaraz po zapadnięciu zmroku. Wykorzystując dobrze rozwinięty zmysł dotyku i receptory chemiczne (kiwi mają słaby wzrok) przeszukuje on ściółkę zalegającą na dnie lasu i sonduje glebę dziobem w poszukiwaniu pokarmu, który stanowią drobne bezkręgowce (z największym udziałem pierścienic (Annelida)) i okazjonalnie opadłe owoce.

Wymieranie gatunku zaczęło się na masową skalę na Nowej Zelandii wraz z przybyciem Europejczyków w XIX w. i związane było z polowaniami na kiwi (na przykład dla skórek, używanych w krawiectwie m.in. jako mufki czy obrzeżenia) czy spożywaniem ich jaj. Również przekształcanie naturalnych terenów leśnych (wycinka, wypalanie) pod rolnictwo i ludzkie osiedla spowodowało się skurczenie dostępnych siedlisk dla tego ptaka.