Pierwsze doniesienia o wykorzystaniu magnetometru torsyjnego znajdują się w pracy Pierra Weissa z 1905 roku. Urządzenie w odróżnieniu od innych magnetometrów mierzy moment siły, a nie magnetyzację. Podstawowym elementem magnetometru torsyjnego jest dźwignia, do której mocuję się próbkę, oraz magnes będący źródłem pola magnetycznego. Moment siły powoduje skręcenie lub ugięcie dźwigni. Ze względu na sposób pomiaru momentu siły wyróżnia się następujące rodzaje magnetometrów torsyjnych:

• optyczny – gdzie skręcenie dźwigni rejestruje się za pomocą układu optycznego,
• pojemnościowy – odkształcenie dźwigni powoduje zmianę odległości między okładkami kondensatora,
• piezoelektryczny – wygięcie dźwigni rejestrowane jest przez piezoelement.

Współczesne, komercyjnie dostępne magnetometry torsyjne pozwalają na pomiary w szerokim zakresie temperatur i pól magnetycznych. Za pomocą magnetometru torsyjnego można wyznaczyć stałe anizotropii, namagnesowanie, czy pętle histerezy. Magnetometr torsyjny pozwala na obserwacje zjawiska de Haasa-van Alphena.