Medytujący Budda
Miejsce pochodzenia: Azja Południowo-Wschodnia (Syjam, Birma, Laos)
Data produkcji: XIX w.
Figura przedstawia Buddę w pozie bhumisparsa-mudra, siedzącego na podstawie przypominającej kwiat lotosu. Budda ubrany w kaszaję — buddyjski strój mnisi, z odsłoniętym prawym ramieniem i piersią siedzi w pozycji pół lotosu, z prawą rękę opartą o kolano, z wewnętrzną stroną dłoni zwróconą do dołu, końcami palców dotykając ziemi; z lewą ręką położoną na udzie.
Gest bhumisparsa (dosłownie: „dotknięcie ziemi”) jest gestem przywołującym ziemię na świadka. Mudra bhumisparsha jest symbolem determinacji w dążeniu do oświecenia i osiągnięcia Nirwany.
Bhumisparsha mudra wywodzi się z legendy, według której Buddę – będącego już blisko oświecenia, wodził na pokuszenie zły duch Mara, wykorzystując do tego swoje piękne córki: Namiętność, Pożądanie i Rozkosz. Gdy plan się nie powiódł, Mara zażądał, żeby Budda udowodnił swoją moc. Wówczas Budda dotknął ziemi i wezwał boginię ziemi Torani. Bogini wykręciła wodę z włosów i zmyła nią złe moce.
Rzeźba wykonana jest w technice odlewu w brązie.
Figura medytującego Buddy pochodzi z etnologicznej kolekcji, która powstawała na Uniwersytecie Wrocławskim, na przełomie XIX i XX wieku.