Eksponaty z Muzeum Przyrodniczego
Pinguinus impennis
Muzeum Przyrodnicze
Był to duży (do 75 cm wysokości), ciężki (ok. 4,5 - 5 kg wagi) i nielotny ptak, największy ze współczesnych alek. Letnie ubarwienie alki olbrzymiej było czarno-białe, z białym brzuchem i czarnymi plecami oraz białym „lusterkiem” pomiędzy brązowym okiem a masywnym, karbowanym dziobem. Na okres zimowy ptaki zmieniały pióra, m.in. tracąc białą plamę na głowie.
Cyanopsitta spixii
Muzeum Przyrodnicze
Ara modra pomimo programu reintrodukcji i ochrony prawnej, nie występuje w naturze (choć zdarzają się pojedyncze doniesienia o widywaniu samotnych osobników, są one jednak wątpliwe), a pierwsze (wychowane w niewoli) osobniki mają być wypuszczone na wolność w Brazylii dopiero w 2021 roku.
Ornithorhynchus anatinus
Muzeum Przyrodnicze
Wygląd dziobaka jest tak dalece odbiegający od innych kręgowców, że niektórzy z pierwszych badaczy po pokazaniu im okazu tego zwierzęcia uznali go za fałszywkę stanowiąca pozszywane fragmenty ciała ptaka i ssaka. Najbardziej charakterystyczną częścią ciała dziobaka jest jego dziób.
Ectopistes migratorius
Muzeum Przyrodnicze
Tereny, na których gniazdował, znajdowały się w okolicy Wielkich Jezior i na wschód od Nowego Jorku. Gołąb wędrowny był gatunkiem leśnym, związanym z lasami mieszanymi. Zaadoptował się również do przekształceń środowiska poczynionych przez człowieka, żerując na otwartych przestrzeniach takich jak łąki czy pola uprawne.
Cacatua haematuropygia
Muzeum Przyrodnicze
Kakadu filipińskie jest jedyną przedstawicielką podrodziny Cacatuinae rodzimą dla Filipin i endemiczną dla tego archipelagu. Kakadu filipińskie preferuje nabrzeżne lasy namorzynowe, choć spotykana jest także w lasach nizinnych, szczególnie tych położonych nad rzekami; można ją także obserwować nad polami.
Strigops habroptila Gray
Muzeum Przyrodnicze
W języku maoryskim „kakapo” (zapisywane jako „kākāpō”) oznacza „nocną papugę”. Wraz z przybyciem pierwszych ludzi (Polinezyjczyków) w XIII w. na te wyspy populacja tej papugi zaczęła spadać; proces ten został znacząco przyspieszony przybyciem Europejczyków w XVIII w. W 1930 roku kakapo zniknęła całkowicie z Wyspy Północnej, a w latach 80 XX w. – również z Wysypy Południowej.
Apteryx owenii
Muzeum Przyrodnicze
Kiwi mały jest najmniejszym z pięciu obecnie żyjących gatunków kiwi. Kiwi mały posiada szereg cech nietypowych dla ptaków, bardziej kojarzącymi się z przystosowaniami występującymi u ssaków, m.in. jest to nietypowa budowa piór okrywowych, w których brakuje przypiórka i promieni (które u ptaków pełnią funkcję „rzepu” utrzymującego pióro w zwartym kształcie), przez co przypominają one fakturą futro ssaków.
Acropora palmata
Muzeum Przyrodnicze
Koralowiec to w istocie nie jeden organizm, lecz kolonia zbudowana z wapiennych szkieletu wielu osobników zwanych polipami. Kiedy starsze polipy giną, na ich miejscu wyrastają nowe. Kształt, jaki przyjmuje kolonia tego gatunku, jest podobny do poroża łosia, co prawdopodobnie jest źródłem angielskiej nazwy tego gatunku.
Smutsia temmickii
Muzeum Przyrodnicze
Łuskowiec ziemny jest gatunkiem średniej wielkości — osiąga masę ciała od 9 do 10 kg i długość do 140 cm (ogon stanowi około połowy tej długości). Rekordowy osobnik pochodzący z Sudanu był samcem ważącym 21 kg. Samce bywają większe od samic, jednakże brak dymorfizmu płciowego w wymiarach ciała. Ciało łuskowca pokrywają zachodzące na siebie, keratynowe łuski w 12 poprzecznych rzędach.
Ursus maritimus
Muzeum Przyrodnicze
Jest to duży drapieżnik należący do rodziny Ursinidae, której obecnie jest największym przedstawicielem. Jest jednym z dwóch gatunków niedźwiedzi zamieszkujących kontynent Europejski. Od niedźwiedzia brunatnego (Ursus arctos), różni się smuklejszą budową ciała oraz dłuższymi kończynami.
Limulus polyphemus
Muzeum Przyrodnicze
Przodkowie skrzypłoczy pojawili się na Ziemi około 500 mln lat temu, natomiast przedstawiciele tej rodziny znani są w zapisie kopalnym od triasu (ok., 250 mln lat temu) i od tego czasu niemalże się nie zmienili. Ciało skrzypłocza składa się z dwóch części: głowotułowia pokrytego twardym pancerzem (w kształcie podkowy) oraz odwłoka.
Bos primigenius
Muzeum Przyrodnicze
Tur zamieszkiwał obszary leśne, chroniąc się przed presją człowieka w głębokich puszczach; niektórzy autorzy sugerują jednak, że jego optymalnym środowiskiem były tereny podmokłe, np. bagna porośnięte turzycą czy zalesione brzegi rzek lub innych zbiorników wodnych. Tur był zwierzęciem roślinożernym, o diecie zbliżonej do współczesnego bydła domowego.
Thylacinus cynocephalus
Muzeum Przyrodnicze
Wilkowór tasmański był ostatnim żyjącym przedstawicielem dużych drapieżnych torbaczy. Wilkowory wiodły głównie samotniczy tryb życia, chociaż niektóre tworzyły grupy składające się z dominującej pary i ich potomstwa z najmłodszego miotu. Na polowania wyruszały głównie w nocy, kiedy w poszukiwaniu ofiar kierowały się głównie zmysłem węchu.
Felis silvestris silvestris
Muzeum Przyrodnicze
Jest to średnich rozmiarów przedstawiciel rodzaju Felis przewyższający kota domowego (Felis catus) prawie dwukrotnie rozmiarami. Charakteryzuje się on następującymi cechami: ogon długości równej podwójnej długości tylnej stopy, futrze o długości około 5 cm, którego włosy na uszach są wyraźnie wydłużone tworząc tzw. pędzle.
Chelonoidis niger species complex
Muzeum Przyrodnicze
Żółw słoniowy to jeden z największych współcześnie występujących żółwi lądowych. Największy odnotowany samiec żółwia słoniowego imieniem Goliat żył w ściśle chronionym obszarze — Life Fellowship Bird Sanctuary w Seffner. Osiągnął on 138 cm długości oraz masę 417 kg, co wg. Księgi Rekordów Guinnessa czyniło go największym odnotowanym współcześnie żółwiem lądowym.
Eretmochelys imbricata
Muzeum Przyrodnicze
Angielska nazwa tego gatunku – Hawksbill Sea Turtle – nawiązuje do kształtu jego przypominającego jastrzębi dziób pyska – jest to skutek tego, że jego szczęka górna jest wyraźnie dłuższa od dolnej. Tak jak u innych żółwi morskich, kończyny tego gatunku zostały przekształcone w płetwy. U żółwia szylkretowego, każda z kończyn przednich ma 2 pazury.